تعریف مینیمالیسم:

 ساده گرایی یا مینیمالیسم یک مکتب هنری است که اساس آثار و بیان خود را بر پایه سادگی بیان و روش های ساده و خالی از پیچیدگی معمول فلسفی و یا شبه فلسفی بنیان گذاشته است. سادگی موضوعات و بیان آنها به فرم خاص مثل اشکال هندسی، مشخصه ی این سبک است. و مینیمالیسم را عموماً جنبشی در مخالفت با اکسپرسیونیسم انتزاعی می دانند، جنبشی که بر هنر دهه 50 حکمفرما بود. "هنر آ، بی، سی (ABC)"، "هنر خشک و سرد"، "هنر طرد کننده سازه های اولیه" و "هنر اصیل" از جمله رایج ترین عناوین به کاررفته برای این هنر بودند. سر انجام به "هنر مینیمال" بسنده شد. این اصطلاح نخستین بار توسط "ریچارد ولیام" فیلسوف هنر انگلیسی در1965 به کار رفت هر چند باید گفت ولیام در مقاله ی خود تحت عنوان هنر مینیمال ضمن ارائه نظریه اش در مورد به حداقل رساندن محتوای هنری آثار بی شمار پنجاه سال گذشته حتی یک هنرمند را به عنوان شاهد مثال نیاورد. جنبه ی قابل توجه دیگر این است که هیچ یک از هنرمندان هرگز با بر چسب هنرمند مینیمال برای آثار خود موافقت نکردند، بنابراین جای شگفتی نیست که حتی امروزه هم تعریف مناسبی از این اصطلاح چه از لحاظ تئوریک و چه از لحاظ زیبایی شناسی وجود ندارد.
مینیمالیسم آخرین جریان عمده ی مدرنیست ها است و همه ی آنچه بعد از آن آمده است را پست مدرنیسم می دانند. در معماری و کلاً در طراحی ها، مینیمالیسم تحت تاثیر معماران و هنرمندان ژاپنی بود، چرا که این نوع نگرش به طراحی کاملاً با نوع دیدگاه سنتی

مردم ژاپن جور در می آید.


عکاسی مینیمالیسم:

عکاسی مینیمالیستی یک هنر کمتر شناخته شده است. بهره گیری از  تصاویر آرام ،  متمرکز ساختن  کادر در عناصر اصلی برای خلق ترکیبی بی نقص، صراحت بیان و سادگی از ویژگیهای این سبک از عکاسی است.

این سبک از عکاسی با طرح یک چالش با  تنطیم یک یا دو عنصر و حذف تمام اضافات در کادر به بیان یک موضوع  و پیام می پرداد.

در تعاریف آمده است که اساس هنر مینیمال خلاصه گرایی در فرم و تاکید بر محتوا ی اثر است و پیش از آنکه به احساسات شخصی و بیان آنها علاقه مند باشد،سعی دارد از قوانین فیزیک و ریاضی و استعاره و نشانه در خلق آثار استفاده کند.

بنابراین می توان عنوان کرد که یک مکتب هنری است، مکتبی که اساس آثار و بیان خود را بر پایه سادگی بیان روش‌های ساده و خالی از پیچیدگی معمول فلسفی و یا شبه فلسفی بنیان گذاشته‌است.




ویژگی های عکس مینیمال:


– سادگی و ایجاز.

– تکرار و سریال گونه بودن.

– کاهش شی به اشکال اصلی هندسی، دقیق، خشک وبا کناره های تیز و استفاده از فرمهای واحد.

– استفاده از رنگهای عموماَسرد و صنعتی.

– نفی مفاهیم عمیق فلسفی، سیاسی و اجتماعی .

– نفی هر گونه تاریخ گرایی و تاکید بر ادراک مستقیم، یکباره و کلی، مواجهه بیننده با شی.

از نکات قابل توجه ی این سبک از عکاسی است.